Klaus Feuerbach!!! Ο μεγάλος εκλιπών από το χώρο της γαστρονομίας!!

Οι λίγες αυτές αράδες είναι πολύ μικρές για να αποδώσουν το μεγαλείο ενός καλλιτέχνη της γαστρονομίας που ζωγράφιζε πρωτοπόρες γεύσεις.  Τώρα θα μου πείτε γιατί να κάνω αναφορά σε ένα chef που δεν είναι πια εν ζωή??? Ίσως γιατί στάθηκε η αφορμή να αγαπήσω το καλό φαϊ και ότι έχει να κάνει μ'αυτό!
Ο Klaus Feuerbach ήταν ο καλύτερος chef που έχει υπάρξει στη σύγχρονη Ελλάδα.  Γερμανός στην καταγωγή, ήταν ο άνθρωπος που έφερε το πρώτο αστέρι Michelin στη χώρα μας.   Σεφ-ιδιοκτήτης του θρυλικού για την εποχή του (δεκαετία 1990) Bajazzo, αρχικά στην Πλουτάρχου στο Κολωνάκι και μετά στο Μετς, στο χώρο που σήμερα στεγάζεται η "Παραμυθοχώρα", ένας πολυχώρος για παιδιά με παραστάσεις με μαριονέτες.  Δυστυχώς δεν πρόλαβα τις καλές εποχές του εστιατορίου λόγω νεαρού της ηλικίας, αλλά οι μια-δυο φορές που απόλαυσα την κουζίνα του, ήταν αρκετές για να σχηματίσω άποψη. Άλλωστε υπήρχαν και πολλά άρθρα γύρω από το όνομά του.
Το decor του εστιατορίου κάτι μεταξύ αντικερί, παλιατζίδικου και κουκλοθέατρου (bajazzo στα γερμανικά είναι ο παλιάτσος).  Ο πελάτης έδινε την παραγγελία χωρίς κατάλογο.  Το φαγητό παρουσιαζόταν με θεατρικό τρόπο ένα-ένα πιάτο μπροστά του ωμό κι εκείνος έδινε την παραγγελία ώστε να το φάει μαγειρεμένο. Για τα γλυκά, περνούσε τρόλεϊ από το οποίο διάλεγε εκείνο που προτιμούσε. Μια haute cuisine τευτονικής αισθητικής που άφηνε άφωνους τους gourmet της εποχής.
Ήταν τόσο πρωτοποριακός που εκείνη την εποχή σέρβιρε ελάφι με σοκολάτα και αχλάδι ποσέ, όταν το πιο extreme πιάτο στα καλά εστιατόρια, ήταν το φιλέτο a la cream.  Με τα μέσα που διέθετε στο κουζινάκι του εστιατορίου, αντί "Παλιάτσο" θα έπρεπε να έχει ονομάσει το εστιατόριο "Θαυματοποιό".  Δέχτηκε σκληρή κριτική και από το κοινό και από τους δημοσιογράφους, αλλά άφησε πίσω του ιστορία, και ο ίδιος ήταν σχολή για πολλούς από τους chef της εποχής μας.  Όσοι δούλεψαν κοντά του, έχουν να πουν τα καλύτερα.

Δυστυχώς το 1998 καταβεβλημένος από ανίατη νόσο, χάνει το αστέρι του και λίγο αργότερα μη μπορώντας να δουλέψει κλείνει το εστιατόριο και χάνει και τη μάχη για τη ζωή.
Η Αθήνα χάνει ένα μεγάλο chef, αλλά όχι και το αστέρι Michelin, το οποίο απονεμήθηκε στο ίδιο τεύχος του οδηγού στον Jean de Grylleau (μαγειρικό ψευδώνυμο του Γιάννη Γκρυγιωννάκη) που μαγείρευε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου "Πεντελικόν" και σέρβιρε γαλλική κουζίνα.
Δύο μαθητές του Feurbach, τα αδέρφια Μιχάλης & Γιώργος Λυτρίβης, θέλοντας να συνεχίσουν την ιστορία του θρυλικού εστιατορίου, το 1999 ανοίγουν ένα εστιατόριο με παρόμοιο σκηνικό, την "Εδωδή" σ'ενα νεοκλασικό στο Κουκάκι.  Μέσα στον πρώτο χρόνο λειτουργίας τους κατέκτησαν την 7η θέση στο διαγωνισμό των "Χρυσών Σκούφων".  Το σκηνικό ήταν το ίδιο θεατράλε, με μαριονέτες και παλιά έπιπλα να κοσμούν το χώρο, πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, με το Μιχάλη στην κουζίνα και το Γιώργο στη σάλα.  Η ίδια θεατρική παρουσίαση και στο φαγητό, ακόμη και ο λογαριασμός ερχόταν μέσα σε μουσικά κουτιά... ένα σκηνικό που σε έκανε να ξεφεύγεις, το αγαπήσαμε κι έγινε στέκι μας! Μπορεί το φαγητό να μην ήταν σαν του θρυλικού Bajazzo, αλλά στεκόταν σε καλό επίπεδο.  Αυτό όμως στοίχισε στο μαγαζί γιατί πάντα το συνέκριναν και από κάποιους θεωρήθηκε κακέκτυπο του αυθεντικού, που είχε πίσω του βαριά ιστορία.  Η κουζίνα του παρέμεινε στα πιάτα που ήταν πιστά αντίγραφα του μεγάλου σεφ και δεν προχώρησε σε κανένα νεωτερισμό, οπότε μετά από 14 χρόνια και μη μπορώντας να ξεπεράσει την κρίση της χώρας, έκλεισε το 2013.  Κι έτσι χάθηκε και αυτό το κάτι που μας θύμιζε το μεγάλο chef...
Πάντα θα νοσταλγώ το "Bajazzo" τόσο για το σκηνικό, όσο και για τη δημιουργική κουζίνα του..